Laatste week als vrijwilliger
Blijf op de hoogte en volg Lotte
20 Juli 2014 | Filipijnen, Cebu City
Deze blogupdate zal veel spelfouten bevatten, want heb hem helaas heel gehaast moeten schrijven. Hopelijk is het niet te erg en begrijpen jullie wat ik in de laatste week van mijn vrijwilligerswerk in de Filipijnen heb meegemaakt. Veel leesplezier!
12 juli 2014
Uiteindelijk vertrekken we pas om half 1 ‘s nachts in plaats van tussen elf en twaalf uur. Net als de taxi de motor opstart zie ik een man langs de weg slapen. Ik herken zijn gezicht, hij heeft me afgelopen dinsdag in het centrum aangesproken toen hij de lunchbox van zijn dochter terug kwam brengen. Hij vertelde dat zijn vrouw was overleden en dat hij voor 5 kinderen moest zorgen. Hij liet me het huisje tegenover het centrum zien en legde uit hoe de aardbeving het had beschadigd en nu zie ik hem liggen, langs de weg, heel confronterend. Een half uurtje later staan we bij de bus terminal en schijnbaar zijn we niet veel later gaan rijden maar toen sliep ik al. Om 5 uur staan we bij de ferry terminal en zien we de zonsopgang. Heb een aantal fantastische foto’s genomen maar was blij dat ik weer verder kon dutten op de ferry. Eenmaal in het huis heb we nog 2 uurtjes slaap gepakt en was de rest van de dag rustig. Ik heb een aantal kinderen ontmoet en wat spelletjes met ze gespeeld. Verder konden we niet echt veel doen, want meer dan de helft van de materialen was nog niet aangekomen. Typisch, hier in de Filipijnen gaat alles gewoon net even wat langzamer. Niks komt op tijd en waar wij het Brabantse halfuurtje kennen kan het hier gerust ineens twee dagen zijn. Wel hebben we een schattig huisgenootje, het nichtje van Ate Marlen, de vrouw bij wie we slapen en degene die heel het house building project runt.
13 juli 2014
Het is zondag en dus gaan Ate Marlen, Ate Lydia en Ate Gerrie naar de kerk. Eyner en ik maken in de tussentijd het ontbijt klaar, hij maakt de rijst en ik de omeletten dus toen ze thuiskwamen schoven we gelijk aan. Inmiddels is de cocolamber aangekomen, dit zijn grote houten balken, en kan de eerste verdeling van materialen plaatsvinden. De mensen van de omliggende eilanden zijn speciaal naar Ate Marlen’s huis gekomen op de materialen op te halen. Samen met twee jongetjes draag ik een aantal balken naar de bootjes op het strand. Daarna spelen we vooral veel spelletjes en nemen 4 meisjes me mee naar het westen van het eiland om de zonsondergang te zien. Als we terug komen lopen we naar het strand achter Ate Marlen’s huis waar de jongens een groot kampvuur hebben gestookt. Helaas kan ik niet lang blijven want we eten bij de broer van Ate Marlen en ik moest me eventjes opfrissen. Het dinertje was gezellig, en we kregen natuurlijk vis op tafel zoals het hoort hier in Bantayan.
14 juli 2014
Vanmorgen hebben we de eerste zakken cement verdeeld. Toen deze klus geklaard was zijn we met een bootje naar een eiland gegaan voor een dorpsvergadering. Het is namelijk de bedoeling dat we morgen het eerste huis gaan bouwen en daar moet iedereen van het eiland bij zijn om het vervolgens zelf te kunnen doen. Na de vergadering lopen we over het hele eiland omdat veel mensen toch nog een aantal producten nodig hebben en dus kijken we wat we nog kunnen betekenen. Terug op Bantayan island staan de kinderen ons al op te wachten. We spelen talloze spelletjes op het strand tot dat iemand het idee krijgt om mij hun huis te laten zien en vervolgens krijg ik veel meer huizen te zien en ontmoet ik de ouders van bijna alle kinderen. Het was eigenlijk heel schattig en veel bekijks hadden we zeker, want we zitten in het niet-toeristische deel van Bantayan.
15 juli 2014
Helaas Pindakaas. ‘Good morning Lotte, this is a typhoon’. Dit was hoe ik begroet werd in de morgen en ik kon het niet geloven. Er was wel een storm op het moment met sterke windhozen en harde regen maar schijnbaar was het een hele zwakke typhoon. We zitten in het zuiden en in het noorden was de typhoon krachtiger. Wel is het voldoende reden om de hele dag binnen te blijven. We kijken talloze disney films, aangezien we een tweejarig huisgenootje hebben en we improviseren maar wat voor het avondeten, want geen enkele winkel is open. Kinderen hoevene ook niet naar school vandaag. zouden huis moeten bouwen
16 juli 2014
Een typhoon duurt meestal wel lang en dus kunnen we ’s ochtends nog steeds niks doen. Later op de dag gaan we verder met de verdeling van de materialen en lopen we door nog een buurt iets verderop om wederom te kijken wat er nog nodig is. Tijdens de wandeling plukt Ate Gerrie ineens iets groens van de boom, of ik het wil proberen. Ik neem een hap en het smaakt niet lekker maar dan wordt me uitgelegd dat je de eerste happen uit moet spugen en dat je dan de pitjes moet eten. Guava, heet de vrucht en dit advies hadden ze iets eerder mogen geven want het was inderdaad lekkerder aan de binnenkant. ’s Avonds heb ik geholpen met het maken van Sumans. Dit is een soort gezoete plakkerige rijst, echt mijn favoriete snack hier!
17 juli 2014
In de ochtend gaan we wederom door met het verdelen van de materialen maar de zee is nog steeds te onrustig om daadwerkelijk het eerste huis te bouwen. Dit is een beetje teleurstellend aangezien ik er echt naar uit keek om huizen te bouwen en nu het eiland zal verlaten zonder een enkel huis te hebben gebouwd. ’s Middags werden we door een andere broer van Ate Marlen verrast en meegenomen naar Bantayan Nature Park. Vorige keer zijn we hier ook geweest maar dit keer gingen we met Ate Marlen, Ate Gerrie en Ate Lydia (Ate betekend trouwens ‘zus’ en is heir een teken van respect). We hebben heerlijk geluncht en hebben toen afscheid genomen van Ate Gerrie en Ate Lydia die met de ferrt naar huis gingen. Eyner en ik zijn met Kuya (Dit betekent ‘broer’) Ernie de grotten ingegaan. Er zijn twee grotten op het park en de grotten in klimmen is moeilijker dan verwacht. Het is vrij glad en er is veel modder. Maar stapje voor stapje komen we er wel. We moeten kruipen, glijden, rollen en ook zwemmen maar het is een te gekke ervaring. In de tweede wat grotere grot besluiten we onze zaklampen even uit te doen en het is echt helemaal donker. Je kan echt niks zien en je hoort de vleermuizen om je heen vliegen. Helemaal vies komen we weer aan bij het restaurant. Ik had niet verwacht echt vies te worden maar mijn kleren kan ik niet meer aan. Ik heb wel schoon ondergoed meegenomen en Ate Marlen bied me haar sjaal aan. De sjaal is erg klein maar verrassend genoeg kan ik alles net bedekken. Een beetje ongemakkelijk is het wel en ik kruip zo snel mogelijk de auto in. Tijdens de terugreis stapt Ate Marlen ineens uit en stapt bij haar nicht achterop de motor. Als we eenmaal thuis aankomen staat Ate Marlen me op te wachten met een shirt. Gelukkig, want er liepen wel wat mensen rond en het zag er echt beschamend uit. Ik liep nu dus met de sjaal als rok en een t-shirt. We lopen door het paadje richting het huis en ineens roept Eyner: ‘Woow Lotte!’ ik loop iets verder en achter de schuur in de voortuin springen ineens alle kinderen van de buurt tevoorschijn: ‘We will miss you Ate Lotte!’ Van schrik laat ik mijn vieze broek op de grond vallen. Alle kinderen stonden daar, met posters en bloemen om mij uit te zwaaien, ik moet mijn best doen om de tranen weg te slikken. Ik had totaal geen vermoeden en had me geen betere verrassing kunnen bedenken. Ik kleed me snel om en doe dan mee met alle spelletjes die georganiseerd zijn. Ook is er gekookt voor de hele buurt. Het is echt een groot feest en iedereen heeft het naar zijn zin. Kan alleen niet helemaal bevatten dat dit allemaal voor mij georganiseerd is, ik ben er maar een weekje geweest.
18 juli 2014
In de ochtend hebben we de ferry genomen. In de bus terminal heeft Ate Lydia ons opgewacht en zijn we met zijn drietjes naar de ‘Immigration office’ gegaan. Mijn humeur is daar helemaal verpest en ik wil er niet verder op in gaan maar 1 tip, als je naar de Filipijnen wil blijf dan niet langer dan 59 dagen want dan wordt het ineens een heel duur grapje vooral als je 60 dagen in het land bent.. ’s Avonds hebben we bij Jollibee gegeten, de Filipijnse McDonalds aangezien iemand in de bus had gezegd dat ik echt de burger moest eten. We hebben ook voor het eerst de Coke-float geprobeerd, cola met softijs erin, we verwachtten het ergste maar het viel eigenlijk wel mee!
19 juli 2014
Vandaag stond helemaal in het teken van inpakken, brieven schrijven en lekker lui doen. Toen het meeste van mijn spullen ingepakt was heb ik even mijn computer aangezet. ‘Lot, we hebben onze vlucht gemist, we komen een dag later aan’, typisch, ze zijn er nog niet maar hebben de smaak van de Filipijnse levensstijl al te pakken. In de avond heb ik alle medewerkers uiteten genomen als een bedankje. Ik kom 2 augustus nog even terug naar het centrum om mijn familie te laten zien waar ik ‘gewoond’ heb maar vond het leuk om het team op deze manier te bedanken. Het blijkt dat achter ons een bekende basketballen zat te eten en we hebben dus gauw nog even een foto gemaakt met de langste Filippijn allertijden. Ate Gerrie had een pick-up truck geregeld. Dus we zaten op bankjes in de open achterbak. Op de terugweg vroeg ik of ik mocht gaan staan en dus zijn Eyner en ik staand over de snelweg gereden. Het was onbeschrijfelijk mooi! Daar stonden we, samen, wat onze laatste avond had moeten zijn, in de achterbak op een eiland in de Filipijnen. Het was echt een onvergetelijk moment.
20 juni 2014
En dan nu vandaag. Vandaag hebben we uitgeslapen, we hebben lekker niks gedaan. Rond een uur of 5 zijn we nog 1 keertje naar de bioscoop gegaan voor de allerlaatste keer om het af te leren. Morgen moet ik afscheid nemen van Eyner, mijn vriend uit Peru. Geen idee wanneer we elkaar weer zien maar niemand neemt ons deze twee maanden meer af. Als het goed is ligt de rest van familie Meijerink nu te slapen in een hotel een aantal kilometer verderop. Morgenochtend om half 8 zal ik ze in het hotel zien en dan kan het duikavontuur beginnen! Heb er erg veel zin in! Dit is niet mijn allerlaatste blogupdate zoals gedacht, ik doe er nog eentje maar niet meer op zondag. Over twee weken als ik mijn laatste stappen in Singapore heb gezet worden jullie nog 1 keer op de hoogte gebracht, als het UWC-avontuur echt afgelopen is.
Veel liefs,
Lotte
-
20 Juli 2014 - 20:15
Conny:
Lieve Lotte,
Had net je blog van vorige week pas gelezen en nu gelijk deze erachteraan. Jammer dat je geen huis kon bouwen ivm de tyfoon, maar wel weer een ervaring rijker door dit ook meegemaakt te hebben. Wel grappig om te lezen dat je makkelijk kunt omschakelen als de plannen anders lopen, je gaat dan automatisch in de ruststand, beetje langer slapen, beetje film kijken. Of je handwas doen.....haha.
Heel veel plezier met duiken en sterkte met afscheid nemen van iedereen.
Dikke kus van Conny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley