Eerste week in de FIlipijnen

Lieve Allemaal,

Ik heb besloten het iets anders aan te pakken dan normaal. Iedere dag ga ik een dagboekje bijhouden die ik vervolgens iedere zondag online zal zetten. Dus hier is een verslag van de eerste week in de Filipijnen!

4 Juni 2014
Om kwart voor 5 ‘s ochtends gaat mijn wekker af. Ik pak de laatste dingetjes in en vertrek vervolgens met Peter (vader Annejet) richting terminal 2 op Changi Airport. Aangezien ik twee en half uur te vroeg ben, mag ik als eerste inchecken (dit betekent veel beenruimte bij de nooduitgang!). Mijn bagage was prima qua gewicht, helaas is dit bij mijn handbagage niet het geval en moeten er wat dollars op tafel.. Verder verloopt alles zoals het hoort en eenmaal in het vliegtuig val ik vrijwel meteen in slaap. Aangekomen in Cebu city, Filipijnen, wordt me een papiertje in de hand gedrukt; ‘health declaration’ staat erop. Na alles ondertekend te hebben krijg ik meteen het volgende papiertje overhandigd waar ik alle persoonlijke gegevens in moet vullen. Drie kwartier later loop ik met mn bagage de hitte in, waar twee mensen enthousiast naar me zwaaien. Na dit warme onthaal door Eyner en een scholar van Lihuk nemen we een taxi naar Kimba Cassarre, Talisay City. Hier is één van de twee centra van Lihuk Panaghiusa gevestigd. Er zijn op dat moment maar een paar kinderen aanwezig die zich vrolijk, in vloeiend Engels, voorstellen. We zetten mijn koffers in de kamer en al heel snel begrijp ik dat dit een ander leventje gaat worden dan dat ik in Singapore gewend was. Zelf koken, schoonmaken, wassen met een emmer, handwasjes voor kleding en geen matras. Ik verwissel mijn spijkerbroek voor een korte broek en we vertrekken op een scooter met een overdekt zijspan richting het winkelcentrum: Gaisano Tabunok (geen idee of je het zo schrijft). Mijn knieën raken mijn oren bijna tijdens de rit, zo krap is het. Bij een lokaal restaurantje in het winkelcentrum eten we wat en vervolgens hebben we onze inkopen gedaan. Vlees, groenten, fruit, ontbijt, olie, wasmiddel, alles slaan we in. Met nog minder ruimte in de tricycle (zo noemen ze de scooters hier) rijden we terug naar Lihuk. Thuis pakken we alles uit en richten we de keuken in. We facebooken wat voor we aan de voorbereidingen van ons avondeten beginnen. Het eten vanavond bestaat uit kip, rijst, en een saus met wat groenten. Het resultaat is verrassend goed en zeer tevreden wassen we alles af. Als de afwas eenmaal klaar is worden we het kantoor in geroepen. Ik ontmoet voor het eerst de staff: Jerry, Merlyn en Cleo. Zij runnen met z’n drietjes Lihuk Panaghiusa in Talisay City. Ze vertellen dat de kinderen na school iedere dag naar Lihuk komen voor bijles in Engels en wiskunde en voor andere activiteiten zoals dansen, trustbuilding (vertrouwen opbouwen) en computerlessen. En kind komt in aanmerking voor het programma wanneer er thuis niet genoeg geld is voor educatie maar wel intelligent genoeg is. Na wat gekletst te hebben kunnen ze niet lang meer blijven en dus we hebben de rest van de avond vrije tijd. Er is hier een groep meiden van UWCSEA East Campus (ik zat op Dover) op project week en die komen net terug van een hele dag mountbiken. Na hun ontmoet te hebben pakken Eyner en ik onze computers erbij en aangezien de Wifi-connectie zo slecht is hier hebben we niks beters doen dan foto’s kijken. Foto’s en filmpjes van het allereerste begin in UWC, we komen niet meer bij van het lachen maar we gaan daardoor veel te laat naar bed.

5 Juni 2014
Het wakker worden is niet makkelijk en de nacht was vrij onrustig. We moeten echt nog even uitvogelen hoe de airco hier werkt. Gelukkig heb ik totaal geen last gehad van het feit dat we geen matrassen hebben. Een bakje yoghurt met wat muesli gaat er snel in, want we gaan de meiden van project week helpen in de ochtend. De kinderen gaan allemaal al naar de universiteit maar zijn van onze leeftijd. Ze leren ons binnen een uur drie dansen aan en het spraakmakende aan deze dansen is dat ze voor popnummers gemaakt zijn met enorm religieuze teksten. Iedereen is hier katholiek, dus ik sta enthousiast te dansen op: ‘Jesus loves me’. Gelukkig zijn het niet alleen maar religieuze nummers maar krijgen we ook een hiphop choreografie aangeleerd op Treasure van Bruno Mars. Na deze actieve ochtend is het tijd voor een welverdiende lunch. Met een tricycle rijden we naar Gaisano Tabunok. ‘s Middags is het erg rustig op het centrum, de kinderen hebben namelijk allemaal nog vakantie. Om de een of andere rare reden, begint de zomervakantie begin mei en begint het schooljaar op 9 juni. Dit geeft mij dus wat tijd om rustig mijn blog te schrijven, e-mails te beantwoorden, en om te verkennen. Want al snel raken Eyner en ik verveeld en we besluiten samen de omgeving te verkennen. De omgeving bestaat letterlijk alleen uit sloppenwijken. We krijgen dus ook veel bekijks als we daar met z’n tweetjes doorheen lopen. Wel staat Talisay bekend als een ‘veilige’ omgeving, het is namelijk buiten het stadscentrum. We zijn voor zonsondergang terug en beginnen rustig aan de spaghetti met groentesaus. We hebben even contact met Merlyn (werkneemster) en besluiten ook voor haar en haar collega’s iets te koken. Zij hebben namelijk heel de dag op kantoor doorgebracht om het aankomende schooljaar te plannen. Wat we niet weten is dat vervolgens alle staff aan komt en snel pakken we dus wat extra bordjes erbij, worden de porties iets kleiner gemaakt en schuiven we alle 9 na een gebed aan tafel. Het is meteen erg gezellig aan tafel. De afwas is binnen een mum van tijd gedaan door alle help die we krijgen en dit dit geeft me de kans lekker vroeg naar bed te gaan vanavond.

6 juni 2014
Het is 8 uur ’s ochtends en iedereen is al op en druk bezig. De college kinderen hebben een show voor ons voorbereid (voor de projectweek meiden, Eyner en mij). Het begint met een paar liedjes begeleidt op de gitaar maar dan wordt Eyner naar voren geroepen, of ie even een danssolo kan doen. Op dat moment knijp ik hem al, want ik zit naast Eyner. En ja hoor; ‘Lotte, lotte, lotte!’ Gelukkig kan ik me de Zuid-Afrikaanse gumboot nog herinneren maar dan staan toch ineens 60 paar ogen op je gericht. Helaas is dit voor de project week meiden hun laatste uurtje in Cebu City, ze krijgen alle 4 een bloemtje. Dan worden Eyner en ik totaal onverwachts verwelkomd met een lied. Ik krijg ook een boeket overhandigd. Verbijsterd maar vrolijk sta ik te kijken naar de cirkel aan kinderen waar we midden in staan. Iedereen lijkt oprecht blij om ons te mogen ontvangen en als ik naar Eyner kijk vang ik ook zijn glimlach op. De meiden brengen een taart naar binnen als een soort bedankje. Terwijl de meiden verder inpakken, snijden Eyner en ik de taart aan. Het gaat er heel snel in, en zelfs de bewaker Ricky lust er wel wat van. Na de taart gaat iedereen naar huis om wat te lunchen. We nemen afscheid van de meiden en besluiten de keuken en badkamer een grote schoonmaakbeurt te geven en wat nieuwe 10 liter watertonnen in te slaan. 10 liter is hier 5 peso dat is 50 eurocent. Hierna nemen we de taxi naar Calamba, het andere centrum van Lihuk Panaghiusa in het stadscentrum. Als we aankomen worden we bij de hand genomen door een scholar en laat ze ons het hele centrum zien. Hier is het duidelijk iets luxer dan in ons centrum. We kletsen wat met alle staff in het kantoor en verwelkomen vervolgens Kevin Morley, de man door wie ik op dit moment hier zit. Hij coördineert al deze gap-year programma’s voor UWCSEA studenten. We gaan even door wat praktische dingen en gelukkig heeft hij mijn schoenen en statief meegenomen die ik in Singapore had laten liggen. Hij is duidelijk moe, dus wanneer hij een dutje in het hotel gaat doen neemt Margie (de manager) ons mee om Halo Halo op Robinson’s square te proberen. Dit ijsje moet je maar gewoon even googlen, want het valt niet uit te leggen. Het is in ieder geval typisch Filipijns. We keren terug naar het centrum en moeten ons voor anderhalf uur vermaken. Dit gaat gelukkig makkelijk, we spelen een potje softball met de scholars met een teenslipper als bal en je handen om te slaan. De honken bestonden uit stenen dus het was heerlijk geimproviseerd. Om 7 uur staan we bij Kevin in het hotel die ons mee neemt naar een typisch Filipijns restaurant waar we de lechon (big) hebben gegeten. We zeggen gedag en bedanken hem om nog even de omgeving te verkennen. We belanden vervolgens in Mango square, het uitgaansgedeelte van cebu city maar besluiten niet lang te blijven. De taxi neemt ons mee terug naar Calamba, maar wil ons niet afzetten bij het centrum. Terwijl naar het centrum lopen was de spanning om te snijden. Op dit soort momenten haat ik het om lang, wit en blond te zijn. Gelukkig doet de bewaker meteen open, pakken we onze spullen en begleidt hij ons naar een nieuwe taxi. Ben toch blij dat we in Talisay zitten..

7 Juni 2014
Voor het eerst is er een Filipijnse leerling geselecteerd voor een beurs voor UWCSEA. Desiree is een scholar hier op Lihuk Panaghiusa en zal vanaf augustus een leerling zijn op UWCSEA. We ontmoeten haar en haar gezin in de ochtend samen met Kevin. We laten trots onze school zien op foto’s en youtube filmpjes. Kevin en Desiree vertrekken morgen samen naar Singapore, zodat Desiree een weekje Singapore kan verkennen voordat ze begint in augustus. We spreken af dat als ze terug komt wij haar al een beetje in zullen leiden in de stof die ze gaat krijgen op school en dat zij ons gaat helpen met het lesgeven hier op Lihuk. Na alles besproken te hebbben gaat Desiree verder met inpakken en nemen Eyner en ik Kevin mee naar onze mall: Gaisano Tabunok. We lunchen gezellig en over 2 uur spreken we weer af bij het centrum. We hebben dus twee uur vrije tijd en ik besluit de moeders te helpen die kalenders aan het maken zijn. Lihuk focust heel erg op het gezin. Dus wanneer een kind hier een scholar is dan krijgen de ouders ook lessen en sommigen worden betaalt om dus bijvoorbeeld kalenders te maken en die te verkopen om op die manier voor meer inkomsten te zorgen en meer scholars te sponseren. Terwijl ik nauwkeurig mijn visjes uit probeer te knippen heb ik een leuk gesprek met een moeder van een scholar. Zij en haar dochtertje werken samen mee aan de kalenders. Ze vertelt met dat ze vijf kinderen heeft, maar dat de oudste zijn school niet af kan maken vanwege het geldtekort. Haar tweede is een scholar hier en zal dus gesponsord worden voor educatie tot en met het behalen van een bachelor. Ze vraagt me of ik gelovig ben, een vraag die je hier om de haverklap gesteld krijgt. Ik zeg dat mijn ouders mij volledig vrijlaten in mijn keuze in wat geloof en dat ik er nog niet helemaal uit ben, en dat lijdt tot wat vragende blikken. Als ik vertel dat er in Nederland heel veel religies zijn is de interesse snel gewekt en zo zit ik al snel een uur vissen te knippen. Helaas moeten we dan opruimen. Vanavond wordt de ‘Spirit of Pentecost’ geëerd en daar is een groot feest voor georganiseerd. Aangezien ik verder even niks voor hen kan betekenen besluit ik het dak op te gaan waar ik drie jongens zie zitten. Ze zijn een speech voor vanavond aan het oefenen. Één van hen gaat speechen over het leven dat hij had voor Lihuk Panaghiusa. Helaas is het niet in Engels, maar als ik hem een uurtje later zie speechen voor alle aanwezigen zie ik dat ie met tranen in zijn ogen zijn verhaal doet. We blijven niet tot het einde, dus ik kan hem niet vragen waar zijn speech over ging. We gaan namelijk met Desiree, haar moeder, Margie en Kevin uiteten. Margie neemt ons mee naar een toprestaurantje aan het water. We proberen bijna al het lokale eten op de kaart en bereiden Desiree voor op alles wat ze aan gaat treffen morgen. Als we het terrein van Lihuk even later weer oplopen is de ceremonie net afgelopen. Er worden allerlei foto’s genomen en iedereen roept Eyner en mij erbij. Dan gaat natuurlijk de muziek aan en staan we met z’n allen treasure te dansen. We zijn echt al een beetje opgenomen tussen de college studenten zonder ze nog les te hebben gegeven maar gewoon door elkaar dagelijks te zien en even te spreken.

8 juni 2014
Zondag, onze laatste ‘vakantie’ dag, maar onze wekelijkse vrije dag. Inmiddels hebben we een schema gekregen van alle activiteiten die we vanaf morgen moeten leiden. Maar dat kun je in mijn volgende blog lezen. Om 10 uur zijn we met een gehuurd busje allemaal naar het vliegveld gegaan om Desiree en Kevin uit te zwaaien. Desiree is alleen haar tas vergeten en we stoppen dus voor haar huis, als je het een huis kan noemen. Ze woont denk ik op 16 vierkante meter in een sloppenwijk. Ik besef wat voor schok ze zal ondergaan wanneer ze in het super moderne Singapore aan gaat komen, waar haar kamer groter zal zijn dan haar huis op dit moment. Ze vertelt ons dat ze nog nooit gevlogen noch het land verlaten heeft. Ze is heel nerveus, maar Eyner en ik weten haar een beetje gerust te stellen. Ik kan nog steeds niet helemaal beseffen wat er allemaal door haar heen moet gaan maar gelukkig gaat de hele check-in goed en draaien ze zich nog één keertje op, ik zie dat haar tandloze vader naast me een dikke duim op steekt met een grijns op z’n gezicht. Ben heel benieuwd naar wat voor verhalen ze zal vertellen wanneer ze terug komt volgende week. Margie was ook mee naar het vliegveld en nodigt ons uit om een dagje met haar te sightsee’en. We gaan naar Megallan’s cross en brengen een bezoekje aan verschillende musea. We gebruiken Jeepneys (ook even googlen!) als transportmiddel en terwijl we door Cebu rijden merk je wel hoe veel mensen in armoede leven. Kinderen lopen met gaten in hun kleren te bedelen en zwemmen tussen het afval in het midden van een sloppenwijk. Het blijft schokkend om geconfronteerd te worden met deze extreme armoede. Eyner is wel wat gewend, die woonde voor UWC in Lima, Peru maar hij verbaasd zich erover hoe ik soms in het midden van een zin stop met praten, omdat we een gigantische sloppenwijk passeren. We lunchen in Jollibee, ons eerste bezoekje aan deze befaamde Filipijnse fastfoodketen. We eindigen onze dag in een gigantisch winkelcentrum waar we voor 3 euro besluiten met zijn viertjes, Margie, haar zus, Eyner en ik ‘the fault in our stars’ te kijken. Na een goed potje huilen zeggen we gedag en bedanken we Margie en haar zus voor de dag. We nemen een twee jeepni’s naar huis. Dit zijn een soort volkswagen busjes die heel populair zijn onder de lokalen. Er is geen enkele toerist in zo’n busje te vinden behalve Eyner en ik natuurlijk. Margie had ons precies uitgelegd wat we moesten doen en zo zijn we voor een habbekrats op de lokale manier thuisgekomen. Morgen beginnen we met werken. Het wekkertje gaat om 8 uur. Dus ik kruip nu snel m’n bedje in. Hopelijk hebben jullie een beetje een indruk gekregen.

Liefs en tot volgende week,
Lotte