Week 3 in de Filipijnen

Lieve allemaal,

De tijd vliegt werkelijk voorbij! Heb hier nog maar een maand te gaan en de derde week zit er inmiddels op. Zoals beloofd is hier het wekelijkse verslag.

15 juni 2014
Vandaag hebben we ergens in de middle of nowhere en resort gevonden met een leuk zwembad. We hebben lekker gezwommen, en wat met de GoPro gespeeld. Ik dacht leuk, neem mezelf op als ik van de glijbaan ga, bleek die super snel te gaan, dus toen we net de filmpjes terugkeken hebben we ons rot gelachen! We hebben een hapje gegeten in Gaisano Tabunok op de terugweg en zijn vroeg ons mandje ingekropen.

16 juni 2014
Om 9 uur zijn we gaan lopen samen met 5 scholars, 3 college meiden en 2 jonge kinderen. Ons was gevraagd om de ouders van de scholars te interviewen over wat Lihuk Panaghiusa voor hen betekend. Je merkt de samenhorigheid wanneer niemand adressen nodig heeft, maar in plaats daarvan gewoon naar de huizen van de PACE scholars loopt. Er zijn drie organisaties die de kinderen hier sponsoren. Één daarvan is PACE uit Singapore en door hun zijn we gevraagd om alle ouders te interviewen en hier een verslag over te schrijven. Als we bij ons eerste huis aankomen lopen er een paar kippen en een hondje rond. We ontmoeten de eerste moeder en al gauw blijkt dat haar Engels erg slecht is. Gelukkig hebben we de college meiden bij ons die alles voor ons kunnen vertalen. De vragen gaan vooral over hoe het kind veranderd is en hoe de beurs van het kind de familie helpt. Al snel wordt duidelijk dat iedereen erg dankbaar voor voornamelijk de kerstviering. Daar worden echt dozen aan cadeaus verdeeld. De kinderen worden meestal behulpzaam genoemd. Als we vragen wat ze in hun vrije tijd doen krijgen we vrijwel altijd te horen dat ze helpen in het huishouden. We stellen ook vragen over het dagelijks inkomen, werk en of ze een toilet hebben. Dit is vooral de reden dat Eyner en ik op pad gestuurd zijn in plaats van de werknemers hier. Wij verbazen ons erover dat het inkomen iets minder dan 5 euro per dag is, en dat in de meeste gevallen toiletten gedeeld moeten worden met de buurt, terwijl de werknemers er aardig aan gewend zijn geraakt en deze verbazing niet meer hebben noch kunnen opmerken binnen zo’n verslag. Het ergst verbaas ik mij over het interview met de moeder van Lloyd. We lopen en super smal steegje in en komen bij een deur waar ik amper doorheen pas om vervolgens in een 2 bij 2 meter hutje te staan. We mogen op een verhoogde plank gaan zitten en de moeder begint te wapperen met een stuk karton om een beetje koelte te bieden. Als ik rond kijk zie ik zoveel spulletjes in dit hutje. Wasmanden, pannen, kleren, alles is op elkaar gestapeld en neemt de helft van het hutje in beslag. Onvoorstelbaar dat hier 2 volwassenen en een kind van 10 in wonen. Het interview was achteraf het leukst. Ondanks het feit dat zij ook geen Engels sprak gaf ze niet de standaard antwoorden maar benadrukte ze de creativiteit van haar zoontje. Zonder Lihuk Panaghiusa was er niet genoeg geld geweest voor schooluniformen, schoolspulletjes en kleurboeken. Hierna kwamen we vervolgens Desiree tegen. Desiree is het meisje dat een beurs heeft gekregen voor UWCSEA East campus. Ze heeft een weekje in Singapore doorgebracht om al even te wennen aan alles en toen ze ons tegenkwam zagen we meteen een big smile op haar gezicht. Ze had het te gek gehad! Na deze drukke ochtend zijn we een taxi ingestapt richting Calamba om de vrouwen van PACE te verwelkomen. Na een vrolijk ontvangst schuiven we allemaal aan tafel. Tijd voor een serieuze vergadering. Voor Eyner en mij was het eerst even ongemakkelijk wat het was erg zakelijk maar later waren we erg dankbaar dat we erbij mochten zijn, want nog niet alles bleek fatsoenlijk op gang te zijn gezet na dat het officiële schooljaar al begonnen was. De vergadering was pas rond een uur of 6 klaar en toen werden we door de 3 Singaporese vrouwen uitgenodigd om bij hun in het hotel wat te eten. Na een enorm gezellige avond kwamen we vrij laat thuis en na een snelle douche zijn we gauw naar bed gegaan.

17 juni 2014
Vanmorgen om 10 uur zijn de vrouwen van PACE naar het centrum in Talisay gekomen. Om 11 uur lopen Eyner en ik alvast naar de nabijgelegen basisschool om een alumnus te interviewen. Een alumnus is iemand die al geslaagd is aan het programma. Inmiddels is deze Christian een leraar op de lokale basisschool. We interviewen hem en hij vertelt ons dat het bij hem thuis van een maaltijd per dag inmiddels naar drie maaltijden per dag is gegaan dankzij zijn inkomen. In Lihuk wordt er namelijk maar 1 kind per gezin gesponsord. De beurs houdt in dat ook de ouders lessen ontvangen op vrijdagavonden en dat er voor Kerstmis pakketten aan de families worden gegeven. De zoon of dochter die gesponsord wordt hoort vervolgens zijn of haar familie te onderhouden met het inkomen dat hij of zij krijgt voor een baan waar je een diploma voor nodig hebt. Christian geeft dus het perfecte voorbeeld en dit hebben we mooi vast kunnen leggen. Toen ik na het interview nog wat wilde filmen was dit geen succes. Ik zeg vaak tegen Eyner dat ik soms wel eens onzichtbaar zou willen zijn met de camera, maar daarentegen ben ik lang, blond en dus super opvallend! Na het interview hebben we weer een tocht door de sloppen gedaan met een notitieblokje en een pen. Ook dit keer waren er een aantal college scholars aanwezig voor het nodige vertalen en de route. De PACE vrouwen waren net zo onder de indruk als wij. Dit keer doet Eyner al het werk aangezien ik het de vorige keer gedaan heb. Ondertussen vermaak ik me prima met een groep van 10 lokale kinderen. We spelen, zingen en grappen. Al gauw noemen de PACE vrouwen het mijn fanclub. En het moet ook wel een grappig gezicht zijn geweest. Ik middenin een sloppenwijk met 10 kinderen die aan haar zitten en aan mijn armhaar plukken. Kinderen hier hebben amper haartjes op hun armen laat staan blonde haren dus dat schijnt erg fascinerend te zijn! Na een lange en vermoeide tocht komen we weer aan in het centrum. We zeggen gedag tegen de PACE vrouwen en spreken af dat we ze morgen in Calamba zien.

18 juni 2014
Zo gezegd, zo gedaan en zo staan we dus ’s ochtends in Calamba dit keer bemand met een goed boek voor wat een lange vergadering lijkt te worden. Wederom fijn dat we een aantal dingen op konden pikken maar dit keer lopen emoties vrij hoog op. Er komt zoveel meer bij kijken dan ik dacht om je eigen goede doel te hebben. Vooral de relaties met de sponsoren en de scholars zijn lastig om allebei goed te houden. De werknemers zijn ongelooflijk hecht met de scholars en hun families. Wat een probleem is geworden is dat er maandelijks een bedrag uitging naar de families en dat vervolgens de bonnetjes gepresenteerd moesten worden om op die manier aan te duiden dat het geld goed besteed werd. Alleen hebben ze dus nog niet alle bonnetjes compleet. Na 3 keer laat de bonnetjes te hebben gepresenteerd moet er afscheid genomen worden van de scholar maar dat is dus vreselijk moeilijk en wordt uitgesteld. Na deze intensieve vergadering kregen we een lokale lunch. Toen werden naar boven gestuurd. We komen binnen in een ruimte met wel honderd moeders. De PACE vrouwen vertellen wie ze zijn en hoe fijn ze het vinden om het werk te doen wat ze doen. Één van de PACE vrouwen schiet vol wanneer ze verteld hoe trots de sponsoren zijn op de resultaten van de kinderen. Door haar tranen schiet 50% van de ruimte vol en wordt het ineens super emotioneel. Dan is het aan de moeders om iets te zeggen. Een moeder staat op en dankt de PACE vrouwen voor de kansen die ze hun kinderen gegeven hebben. Ook zij schiet vol en ik krijg er kippenvel van! Eyner en ik stellen ons aan het eind van deze uitingen aan dankbaarheid voor. Wij zullen een aantal sessies met de ouders runnen over bijvoorbeeld Eerste hulp of voedingswaarden. In Calamba zijn die sessies op woensdagen en hier in Talisay op vrijdagen. In de avond nemen we de PACE vrouwen mee uit eten bij een tentje waar we inmiddels al 3 keer geweest zijn. We nemen afscheid en we worden uitgenodigd voor ontbijt de volgende ochtend om 8 uur om een meisje te ontmoeten dat ook naar UWCSEA zal gaan maar zonder beurs. Ondanks het feit dat we er zo vroeg uitmoeten kan ik het niet weerstaan om Nederland-Australie te kijken tot diep in de nacht. Gelukkig was dit het waard!

19 juni 2014
Om 8 uur stipt staan we in het hotel. Al snel komen het meisje en haar moeder ook aan. Het is gelijk gezellig ook al is het meisje best verlegen. We geven haar wat tips over spulletjes die ze mee moet nemen. De belangrijkste is waarschijnlijk om haar nationale kostuum mee te nemen. Mij wordt gevraagd wat mijn nationale kostuum is. Ik antwoord dat alles wat oranje is kan. De man aan de tafel tegenover ons staat op en geeft me een hand: ‘Gefeliciteerd hè! Heb je gekeken gister?’ Nu was ik helemaal blij dat ik gister opgebleven was! Bizar dat dit de eerste Nederlander is die ik hier tegenkom. Ben hier inmiddels drie weken en overal kom je wel een Nederlander tegen behalve hier dus! Iedereen aan tafel was verbaasd hoe spontaan en vrolijk het gesprek verliep. De rest van de dag hebben we het heel rustig aan gedaan. We hebben wat van de interviews uitgetypt en een beetje aan het interview met Christian gewerkt. En we hebben eindelijk onze was gedaan, maar wat een rotwerk is dat zeg! We moeten alles met een handwas doen en dus sta je al snel 2 uur te boenen aangezien ik mijn was 2 weken uit heb kunnen stellen.

20 juni 2014
Vanmorgen mochten we uitslapen. ’s Middags kwamen de kinderen pas. Toen het centrum een beetje vol begon te stromen zijn we spelletjes gaan spelen tussen de repetities voor morgen door. Trots heb ik ze ‘Annamaria koek, koek’ en ‘Boot’ geleerd, spelletjes die wij vroeger op het schoolplein speelden.

21 juni 2014
Vandaag is het ‘Catechesis Feast’ wederom een religieuze viering maar dit keer zonder de aanwezigheid van de priester. Het programma wordt afgetrapt met een parade door de wijk. Alle kinderen, vele moeders, de werknemers en ik lopen mee waardoor het al gauw een vrij lange parade wordt. Er zijn helium ballonnen verdeeld en iedereen blaast vrolijk op fluitjes terwijl het ‘Lihuk Panaghiusa lied’ gezongen wordt. Lihuk Panaghiusa staat voor ‘Action in solidarity’ en helemaal voor in de parade lopen drie jongens met een groot spandoek: Action in Solidarity. Na goed drie kwartier te hebben rondgelopen en voor de nodige opstoppingen in het verkeer te hebben gezorgd komen we terug in het centrum. Nu is het tijd voor de show. Verschillende jaargroepen hebben een optreden voorbereid en of ik samen met Desiree en een moeder jury kon zijn. Het was te gek wat de meeste jaargroepen hadden voorbereid, bijna alles was in de vorm van een soort yell (Hup Holland Hup, maar dan anders!) en de kinderen hadden allemaal de grootste lol. Na de show waren er allerlei spelletjes voorbereid voor de verschillende jaargroepen. Snoepjes uit water happen en vervolgens snoepjes uit meel vissen en zaklopen, nog net geen spijkerpoepen haha! Er was 1 spel waar iedereen aan mee deed. Het heet ‘bring me’ en er wordt dan een voorwerp genoemd dat je moet vinden of pakken en wanneer je het kan laten zien krijg je een klein cadeautje. Ik begreep het spel eerst niet helemaal, vooral toen er gezegd werd ‘Bring me ate Lotte’s shoe’ en ineens 30 kinderen aan mijn voeten zaten. Ze noemen me hier ate, als ik ouder ben dan zij zijn. Het is een vorm van respect. Vervolgens kreeg iedereen een gezoet broodje met een sapje, schijnbaar hoort dat op zaterdag. Rond een uur of twaalf was het hele feest voorbij. Na de lunch kwamen een aantal kinderen terug naar het centrum. We speelden weer talloze spelletjes, dit keer heb ik ze ‘Tien tellen in de rimboe’ geleerd maar het ’10 seconds in Cebu’ genoemd. Ik heb leuk gekletst met drie college studenten en toen het begon te regenen is iedereen snel naar huis gegaan. Eyner en ik hebben ’s avonds gezellig een filmpje gekeken.

Tot volgende week!
Dikke kus,
Lotte