Halverwege het grote avontuur

Goh, hier zit ik dan, thuis, te schrijven hoe ik het eerste jaar heb afgesloten. Ik ben gewoon al halverwege het UWC avontuur en kan niet geloven hoe snel de tijd voorbij is gevlogen. In dit ene jaar heb ik er zo veel nieuwe vrienden, nieuwe hobby's en paspoort stempels bij gekregen! Ook kan ik zo veel leuke gesprekken herinneren met mensen uit andere landen die vaak anders op dingen kijken dan wij als nuchtere Nederlanders. Maar bij het afsluiten van mijn eerste jaar hoort ook afscheid nemen van mijn tweedejaars. En dat was moeilijk. Maar we hebben er wel een hele leuke tijd van gemaakt met elkaar.

20 mei, op een woensdag kregen we vrij voor een lang weekend. En dat was reden voor een feestje. Er werd een villa gehuurd en er was gezorgd voor licht en geluid, hapjes en drankjes en kortom hebben we een geweldige avond gehad. De volgende middag zijn we met alle Nederlanders wat gaan lunchen. We hebben een groepje Nederlanders die best hecht zijn en nu gaan er een paar al naar de universiteit. De volgende dag hebben we een soort generale repetitie gehad voor onze conferentie in Timor Leste. Onze begeleiders waren erg tevreden en zelf vond ik het ook erg gaaf wat we in elkaar hadden gezet. Zaterdag was Graduation. Alle meiden in prachtige lange jurken, alle mannen in pak en ook alle bezoekers ook in het sjiek. We hebben voor meer dan 300 mensen geklapt en onze vrienden hebben we enthousiast toe gejuicht. Het was prachtig. Maar de ceremonie betekende ook dat we binnen 48 uur afscheid moesten nemen van vrienden en vriendschappen die zo hecht zijn geworden binnen een paar maanden. Iedereen zou terug gaan naar huis (waar op de wereld dat ook mocht zijn) en daarna naar de universiteit (meestal in Amerika) dus de kans dat we die mensen binnenkort weer terug zien is heel klein en dat maakte het extra verdrietig om afscheid te nemen.

Over afscheid nemen gesproken, op zondag avond 2 juni kregen Pleun en ik te horen dat we binnen 24 uur in het vliegtuig zouden zitten. We hebben als een speer onze gehele kamer in dozen gestopt en hebben onze kleren ingepakt. De volgende dag hebben we ook afscheid genomen van onze directrice Di Smart die dit jaar met pensioen gaat en hebben we gedag gezegd tegen onze Nederlands leraar. En Pleun heeft een berichtje gestuurd naar onze goede vrienden om uit te leggen dat we terug gingen vanwege haar vader die erg ziek was en zijn wens was om Pleun weer om zich heen te hebben. De vrienden schrokken maar reageerde enorm lief. Ze hebben geholpen met onze dozen tillen en hebben ons allemaal geknuffeld. We zijn uitgezwaaid en kregen applaus te we wegreden. We werden door onze houseparent Megan weggebracht maar omdat we moesten keren konden onze vrienden vooruit rennen en stonden ze overal naast de weg om ons uit te zwaaien. Echt ongelooflijk lief en bijzonder!

Achteraf, is het goed geweest dat we toen zijn terug gevlogen want na 10 dagen hebben we definitief afscheid moeten nemen van Hans, Pleun haar vader. En die tien dagen zijn erg belangrijk geweest. Ik ben blij dat ik er voor Pleun kon zijn in een moeilijke tijd als deze. En nog steeds gaan mijn gedachten heel vaak naar Pleun en haar familie, want het blijft erg verdrietig.

Dat was het einde van ons eerste jaar, en we hebben bijzonder genoten. Deze ervaringen neemt niemand ons meer af en het is fantastisch om te weten dat er nog een heel schooljaar voor ons staat. En dat is niet zomaar een schooljaar. Dat is ons Examenjaar!!

Morgen vertrekken we naar Singapore! En aan het einde van de vakantie komen ook mijn vriendinnen naar Azië! Wat een geweldige zomer zal dit worden, en ik hoop dat jullie ook gaan genieten van de vakantie!

Heel veel liefs,
Lotte