laatste ronde (:

Deze week raak je echt verslaafd aan je mail, ik checkte hem echt te vaak. Hopend op een mailtje die me zou feliciteren. Pleun Terpstra had precies hetzelfde en samen zaten we continu met onze telefoons.

Het is 15 maart en pauze, opeens hoor ik Pleun naast me gillen. JAA LOT! IK BEN DOOR! nu weet ik het zeker, ik heb ook een mail. Met trillende vingers open ik de mail. Ik zie dat ik een mail heb maar durf eigenlijk niet te kijken, terwijl ik de andere kant op kijk druk ik toch. Vanaf dit moment werd ik gefilmd om mijn reactie te zien, ik kijk naar beneden naar mijn telefoon en zie alleen: gefeliciteerd! AAAAAAAAAH PLEUN IK OOK, en samen hebben we toen gegild. Dit zorgde ervoor dat iedereen onze kant op keek. Maar het kon me niet schelen. Ik had de laatste ronde gehaald. Ik smste Tom of hij ook bericht had, hij was ook door! en later ontving ik een sms van Johannes dat hij het helaas niet gehaald had. Dat was wel confronterend maar de blijdschap won het. Heel de dag heb ik breed grijnsend rond gelopen. Ik heb mijn moeder thuis gebeld en werd gebeld door mijn vader tijdens de les, maar ik mocht gewoon naar buiten lopen! Jaja nu komt het toch wel erg dichtbij allemaal.

Een laatste gesprek op 1 April in Utrecht. Een gesprek van 45 minuten. Ik heb me voorbereid door nog meer informatie over UWC te lezen. Dit keer was ik wel redelijk zenuwachtig. Ik kom tijdens de lunchpauze van selecteurs binnen en Tom zit er nog, die had net gesprek gehad. Toen werd ik door een Alumni uit Noorwegen naar binnen geroepen. Er zaten vier mensen tegenover me. Alexander, een kinderpsychologe, een docent en dat meisje uit Noorwegen. Het was een fel gesprek en ik werd goed aan de tand gevoeld. Toen ik uit het gesprek kwam heb ik een keer goed gezucht, maar echt hoogte krijgen van hoe het ging kon ik niet. Inmiddels waren Douwe en Willem ook binnengekomen, Douwe kende ik al van de selectiedag dus we hebben even gepraat en toen moest ook hij naar binnen.

De uitslag van deze ronde kon lang duren, tussen 1 en 3 weken. Dus dat was echt nagelbijten. Op 8 April was de eerste gebeld, Tom gaat naar Canada. Eigenlijk mag je elkaar niet inlichten omdat het de anderen nog zenuwachtiger maakt. Vanaf dit moment had ik altijd mijn telefoon op zak. De dagen verstreken, en op 19 April is Pleun gebeld met het nieuws dat zij naar Singapore gaat! Inmiddels waren er al meer dan 20 geselecteerd, dus de moed zonk steeds dieper.

Zaterdag 21 April ga ik met mijn broertje om half 7 de hond uitlaten. Ik heb mijn mobiel op luid staan en had op advies van een vriendin een leuke beltoon uitgekozen. Zij had gezegd: 'als je dan gebeld wordt onthou je de leuke beltoon' dus toen hoorde ik opeens Good Night van Reece Martin uit mijn telefoon klinken. Ik zie dat het een onbekend nummer is en neem op. ' Hallo met Alexander van UWC. Mag ik jou feliciteren? Je bent geselecteerd.' Echt van alles ging door me heen en ik begon te springen en te dansen. Ik vroeg hem waar ik naar toe ging en hij antwoordde: 'Singapore!'
Ik heb mijn ouders gillend lachend huilend springend opgebeld en er was geen woord van te verstaan. Ze wisten wel meteen dat UWC me gebeld had. Ze kwamen direct naar me toe en we hebben het gevierd door een etentje! Ongelooflijk! Een droom die uitkomt! Ik mag me een echte UWC'er gaan noemen (: